EVP | Bewijzen | Foto/video |Startpagina | | ||
Bewijzen | Identiteitsbewijzen | Wanneer is bewijs genoeg bewijs...? |
||
Het is moeilijk om de herkomst van de
stemmen naar wetenschappelijke maatstaven te bewijzen. Is dit bewijs voor
een leven na de dood? Hoe fascinerend ook
het onstaan ervan, hoe adembenemend vaak de inhoud van de uitspraken en
hoe indrukwekkend de soms optredende verschijnselen als synchroniciteit en
precognitie: de wetenschap schiet er met grof geschut gaten in. |
![]() |
De sterkste bewijzen voor de echtheid van EVP zijn vaak erg subtiel. En treden het vaakst op bij mensen die belangrijk zijn voor elkaar (familie, vrienden, geliefden). Als je een bekende op straat groet en men zou aan je vragen of je kan bewijzen dat dat echt diegene was, is dat misschien best lastig. Je staat er ook niet bij stil. Je herkent iemand gewoon aan zijn uiterlijk en zijn doen en laten en er is interactie. Als de fysieke dimensie wegvalt na iemands overlijden, blijft er (via EVP) nog steeds interactie, maar door de muur die er nu tussen staat, worden de signalen waaraan je iemand kunt herkennen zwakker en subtieler. Bewijs wordt dus ook persoonlijker! En ook minder "hard" en verifieerbaar. Soms ook, is wat je te horen krijgt zo vreemd, zo anderwereldlijk, dat elke "aardse" verklaring gewoon te kort schiet. Het lijkt er dan sterk op dat je rechtstreeks een kijkje gegund in een andere dimensie. Ander bewijs, bijvoorbeeld in de vorm van mededelingen, zoals in het onderzoek van Hans Kennis, is er ook. Objectief toetsbaar bewijs. Dat wat het dichtst aanligt tegen wat de gevestigde wetenschap graag wil. Dergelijke bewijsvoering vraagt intensief onderzoek en bijvoorbeeld de mogelijkheid om feiten te verifiëren. Samenwerking tussen diverse disciplines en overheden zou het onderzoek, naar mijn mening, naar een hoger plan tillen. ik zal wat voorbeelden geven van experimenten van mezelf, waarbij de identiteit van de sprekers op grond van de inhoud van de mededelingen en vaak ook de manier waarop gesproken werd, kon worden vastgesteld. Ik ben er van overtuigd dat wanneer mensen met een wetenschappelijke achtergrond dergelijke ervaring zelf zouden hebben, in ieder geval de bereidheid om dit verder te onderzoeken zou toenemen. In 1981 had ik nog niet van EVP gehoord. Eén van mijn beste vrienden kwam om het leven bij een auto-ongeval. Vanwege mijn radiohobby maakte ik regelmatig microfoonopnamen met een bandrecorder. Een maand na het ongeval maakte ik een opname en ontdekte daarop een stem die riep: "Hee Stam"! Ikzelf, maar ook anderen herkenden de stem van de overleden vriend. Ook was dit typisch de manier waarop hij mij altijd aansprak...mijn eerste kennismaking met EVP, geïnitieerd door een heftige gebeurtenis in mijn leven. Microfoonstem. Pas wat later ben ik hier verder onderzoek naar gaan doen. Hij kwam toen nog een enkele malen door via de radiomethode. Toen mijn vader was overleden, heb ik, vlak na de begrafenis ook enkele opnamen gemaakt. Ik vroeg onder meer wat hij van de muziek had gevonden die ik voor de begrafenis had uitgezocht. Het lijkt of hij eerst instructies krijgt van een andere stem (die lijkt te zeggen: "Effe testen"). Daarna komt mijn vader. Je kunt horen dat hij nog moet wennen aan zijn nieuwe situatie. En weer opnieuw moet leren praten. Hij zegt : "Muziek was erg goed" (radiostem).
Tijdens dezelfde opname had ik hem gevraagd waarom hij op de dag dat hij overleed nog gebeld had op een moment waarvan hij wist dat er niemand thuis was. Hij had het antwoordapparaat ingesproken. Ik vermoedde dat hij zijn einde onbewust aan had voelen komen en daardoor de drang had om mij te horen of zien. Hij las mijn gedachte en antwoordde: "Ik heb je nog gezien" (radiostem). De stem spreekt in een vreemd ritme. Probeer de vrouwenstem die er doorheen zit te negeren. Dat hij een voorgevoel had van wat er zou gaan gebeuren blijkt vermoedelijk ook uit een opname die ik kort vóór zijn dood maakte. Het lijkt echt sterk op de stem van mijn vader die een bijna smekend verzoek doet. Het eerste deel is lastig te verstaan, maar eindigt op mama. Daarna komt : "Doe je het, Leon?" (radiostem). Door omstandigheden heb ik deze stem pas na zijn dood ontdekt en ik heb het altijd geïnterpreteerd als zijn verzoek om goed voor mijn moeder te zorgen als hij er niet meer zou zijn (een onnodig verzoek, dat spreekt vanzelf...) Later kwam hij weer door. Ik vroeg hem of hij een boodschap had voor mijn moeder. Hij antwoordde met een opmerking die zeer typerend was voor zijn manier van spreken: "Je leeft nog in fantastische culturen" (radiostem)
Ik was, toen ik thuis woonde, zendamateur. Soms was ik in het holst van de nacht bezig. Mijn vader maakte dan 's morgens soms de opmerking: "Ik heb je nog horen zenden vannacht". Na zijn overlijden krijg ik dezelfde opmerking door. Kennelijk beschouwde hij dit experiment ook als een uitzending.
|
||||
Vorig jaar zomer overleed mijn schoonvader plotseling. Nog voor de begrafenis startte ik met een aantal opname-experimenten om in contact met hem te komen. Ik gebruikte daarbij de DNG methode (zie elders op deze site). De weken daarna is er een vrij intensief contact geweest, waarbij ik de indruk had dat ik daadwerkelijk met de persoonlijkheid van mijn schoonvader in contact stond. Dat kon ik afleiden uit opmerkingen die hij maakte. Zijn fysieke stem ontbrak, maar verder zou hij een aantal opmerkingen precies zo gemaakt hebben. Ook was er een paar keer sprake van een voorspelling die uitkwam. Daarnaast meldde hij een paar feiten over het fuctioneren van artsen in het ziekenhuis, met naam en toenaam. Om privacyredenen kunnen we die fragmenten niet op de site zetten. |
![]() |
|||
Mijn schoonvader was niet religieus en geloofde niet in een leven na de dood. Hij was ook in de eerste plaats een levensgenieter en hield zich daar niet mee bezig. Toen ik vroeg hoe hij het vond dat het leven toch doorgaat en of zijn inzichten veranderd waren, antwoordde hij veelbetekenend: "Je leven verlengen, daarginds kan't gebeuren".
Ik heb ook gevraagd hoe hij het overlijdensproces heeft ervaren. Dit verliep bij hem vrij onverwacht en vrij snel. Hij antwoordde: "Het gevoel viel weg, ik wilde naar buiten". Over zijn nieuwe, onwennige situatie zei hij verder het volgende: "Ik wilde eigenlijk hard gaan zweven joh, als een kleuter praten". Hij kan hiermee hebben bedoeld dat hij in plaats van van zijn vrijheid in de nieuwe situatie hij nu toch weer moest (leren) praten met ons, achterblijvers...Ook meldde hij: "Ik geloof niet in woorden die pijn doen" , geheel in het karakter dat hij als mens had. Daarna gaf hij aan: "Je wordt weer vrolijk van mij he?"
Hij was, zoals gezegd, een levensgenieter en bruinde zichzelf ook graag in de zon. Op mijn vraag of hij daar ook zon had, antwoorddde hij: "Je bruint niet meer, je blijft hier spierwit". Op mijn vraag hoe het er daar uitziet, antwoordde hij: "Ik zit hier in mijn eigen sfeer".
Ik vroeg ook of hij een boodschap had voor zijn kinderen. Hij maakte de volgende opmerking, bestemd voor zijn dochter: "Mariët, waar ben je, beetje vreemd met een geest". Op de dag dat zijn zoon een marathonfietstocht had gedaan voor het goede doel, zei hij: "Ik was mee gaan fietsen". Ook kwam door: "Hoi, dit is nog één keer papa". We waren op zijn verjaardag met zijn allen naar het graf geweest. Later die dag vroeg ik of hij erbij geweest was. Als antwoord kwam: "Mijn verjaardag vier ik ook niet meer".
Zoals ik hierboven al heb aangegeven kun je van de meeste boodschappen zeggen dat ze zijn gedaan in de geest van de overledene. Er was herkenning door de nabestaanden en op basis van alle doorgekomen mededelingen kun je de conclusie trekken dat ik werkelijk met de overledene heb gecommuniceerd. Er was ook troost door de woorden. Ook een indicatie voor de impact en geloofwaardigheid van de mededelingen. Dit artikel is tevens gepubliceerd als onderdeel van het
hoofdstuk "Identiteitsbewijzen" van Leon Stam, januari 2009
|
||||
©2009 Leon Stam |